Όπα Γιατρέ ....

Όοοοοοπα γιατρέ!


- Τι δουλειά κάνεις;

Με ρώτησε ένας μεσήλικας Καρπάθιος μια μέρα που έτυχε να κάτσουμε στην ίδια παρέα για καφέ.

- Ηλεκτρολόγος είμαι, απόφοιτος ΤΕΙ του απάντησα.

- Καλά είναι αγόρι μου, τα προς το ζην να βγαίνουν.

Στην παρέα βρίσκονταν και άλλα άτομα, μεταξύ τον οποίων δυο παιδικοί μου φίλοι, ο Άκης και η Αννούλα. Αφού του τους σύστησα κι αυτούς όπως το savoir vivre ορίζει. η ερώτηση από τον κύριο ήταν ίδια.

- Εσείς παιδιά με τι ασχολείστε;

- Απόφοιτος της ιατρικής, απάντησε ο φίλος μου ο Άκης, απόφοιτη Νομικής η Αννούλα.

- Μπράβο παιδιά μου. μπράβο. συγχαρητήρια. και εις ανώτερα. Χαίρομε όταν βλέπω τα Καρπαθάκια να σπουδάζουνε σε τόσο υψηλό επίπεδο, απάντησε αυτός με το χαμόγελο και το θαυμασμό ζωγραφισμένο στα χείλη του..

Μου έκανε εντύπωση η απάθεια, κάπως απαξιωτική στο δικό μου επάγγελμα, σε αντίθεση με την αντίδραση του απέναντι στους δύο μου φίλους. Δεν έδωσα σημασία και συνέχισα χαμογελαστός να πίνω τον καφέ μου.

Δεν είχαν να περάσουν μερικές μέρες, και βρεθήκαμε ξανά ίδια παρέα σε ένα καθιστό γλέντι, με λύρες και λαούτα. Ο εν λόγω Καρπάθιος κεντρική μορφή του γλεντιού, άρχισε να τραγουδά μαντινάδες και προς τους τρεις μας.

Στις δέκα μαντινάδες, οι εννιά ήταν για τον Άκη και την Αννούλα, το γιατρό και τη δικηγορίνα όπως τους αποκαλούσε μετά τη γνωριμία τους. Εκείνοι έδειχναν να το απολαμβάνουν ενώ εγώ καθόμουν παγωμένος σε μια άκρη του γλεντιού προσπαθόντας να χαρώ με την χαρά που ένιωθαν οι φίλοι μου.

Όμως λίγο ο αργός σκοπός, λίγο το ποτό, λίγο το περιθώριο που βρισκόμουν με γύρισαν στα μαθητικά μου χρόνια.

Στο Δημοτικό που είχα Α σε όλα τα μαθήματα, ενώ η Αννούλα και ο Άκης το Α το έβλεπαν μόνο στα ονόματα τους. Στο γυμνάσιο που ήμουν απουσιολόγος σαν ο καλύτερος μαθητής ενώ ο Άκης με την Άννα μου ζήταγαν να τους βοηθήσω στα μαθήματα για να περάσουν τη τάξη. Στις εξετάσεις στο τέλος της περιόδου που παραλίγο να με μηδενίσουν επειδή προσπαθούσα να βοηθήσω τον Άκη στα μαθηματικά να περάσει την τάξη. Στα ξενύχτια που τράβηξα προσπαθώντας να εξηγήσω της Αννούλας πως γράφεις μια σωστή έκθεση.

Μετά στο Λύκειο ο Άκης έφυγε, στην πρώτη Λυκείου θυμάμαι, πήγε στην Αμερική στα ξαδέλφια του, για να γυρίσει και να δώσει εξετάσεις σαν αλλοδαπός. Μείναμε οι δυο μας, εγώ κι η Αννούλα.

Τώρα το βάρος ήταν μονό, μόνο η Αννούλα χρειαζότανε βοήθεια. Πάντα ήμουνα στο πλευρό της σαν σωστός φίλος. Εκτός το τέλος, που λόγω των Πανελληνίων δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ μαζί της. Έτσι κι αλλιώς η Αννούλα είχε αρχίσει να μαθαίνει Ρουμάνικα. Θα πήγαινε στη Ρουμανία να σπουδάσει Νομική. Οι γονείς της πολύ εύποροι δεν είχαν πρόβλημα. Το είχαν ξανακάνει άλλωστε με την μεγάλη αδερφή της, που μετά από δυο χρόνια σπουδών στην Ιταλία, πήρε, χωρίς να καταλάβω ποτέ γιατί και πώς, μεταγραφή στη Νομική της Αθήνας όπου και τελείωσε με Ελληνικό πτυχίο. Τώρα βέβαια, τα πράγματα είχαν αλλάξει, δεν ήταν τόσο εύκολες οι μεταγραφές και η Αννούλα θα αναγκαζόταν να περάσει όλα τα χρόνια των σπουδών στη Ρουμανία, όπως και έγινε. Τελείωσε ξοδεύοντας μια μικρή περιουσία στα «λαδώματα», δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς μου έλεγε, έδωσε εξετάσεις αναγνώρισης του πτυχίου της πέντε φορές και τελικά μπήκε συνέταιρος στο γραφείο της αδερφής της.

Ο Άκης γύρισε απ' την Αμερική όταν εγώ έδινα πανελλήνιες. Έδωσε εξετάσεις με τους αλλοδαπούς. Θυμάμαι το γέλιο που είχαμε ρίξει όταν μου αποκάλυψε τα θέματα των εξετάσεων με τα οποία έδωσε πανελλήνιες. Ήταν για παιδιά της πρώτης Λυκείου κι όχι της τρίτης όπως έλεγε και ο ίδιος. Πέρασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με όση ευκολία δεν είχε περάσει άλλος μαθητής. Άργησε λίγο να τελειώσει αλλά τελικά τα κατάφερε. Έκανε αυτό που πάντα ήθελαν οι γονείς του γι αυτόν. Φόρεσε την άσπρη ποδιά. Εγώ είχα πέσει σε μια εποχή που στις πανελλήνιες μπήκαν πολύ δύσκολα θέματα και όπως και όλοι οι μαθητές δεν τα πήγα πολύ καλά. Πέρασα στο ΤΕΙ και δεν μπορούσα να απαιτήσω από τους γονείς μου να πληρώνουν για άλλη μία χρονιά φροντιστήρια μήπως και γράψω καλύτερα. Τέλειωσα το ΤΕΙ και πήγα φαντάρος. Ευχαριστημένος για όσα κατάφερα με την αξία μου και μόνο.

Το σήκωμα της λύρας από αργό, σε πάνω χορό και τα παλαμάκια σταμάτησαν τις θύμισες και με προσγείωσαν στην πραγματικότητα της Καρπάθου. Σε μια πραγματικότητα όπου κανείς δεν κρίνεται από τις αντικειμενικές ικανότητες του, αλλά από το πτυχίο που έχει, όπως κι αν το έχει αποκτήσει. Δυστυχώς για άλλη μια φορά έπρεπε να συμβιβαστώ με το ότι εγώ ήμουνα ένας απλός ηλεκτρολογάκος ενώ ο Άκης ήταν Γιατρός και η Αννούλα Δικηγόρος, με κεφαλαία γράμματα.

Η Αννούλα πολύ πιο ευαίσθητη και προσγειωμένη κατάλαβε τι είχα, με πήρε αγκαλιά και μου είπε:

- Εμείς ξέρουμε πολύ καλά τι είσαι. Μην δίνεις σημασία.

Ο δε Άκης είχε καβαλήσει το καλάμι και χόρευε στον κάβο, πάνω χορό, με τις κανακαρές του χωριού.

Τα «όοοοοπα γιατρέ» από τις μάνες τους, που καμάρωναν για την συνοδεία των κορών τους στο χορό, ακούγονταν σε κάθε του τσαλέμι.


Τα ονόματα και οι σχολές δεν εχουν καμία σχέση με τη πραγματικότητα ... Τα γεγονότα όμως είναι πραγματικά ....